C
u
r
i
e
u
s

Curieus

Schrijfster Saskia De Coster gaf de aanzet. 40 vrijwilligers schreven het vervolg.

In tijden van C

One moment
  in time

Deel 1 - Saskia De Coster

‘Doet het pijn?’ Vraagt hij wanneer ze aan zijn arm de feestzaal uit stapt, de straat omhoog, de zeedijk op. Maris doet haar uiterste best om niets te laten merken maar ze waggelt als een manke eend. Maris denkt dat haar linkerhak afgekraakt is en erger maar ze kan niet kijken. Als ze haar hoofd omlaag kantelt, gaat ze misschien nog misselijker worden en dat wil ze koste wat koste vermijden. En dus doet ze alsof alles geweldig is, helemaal onder controle, kan niet beter zijn. Ze loopt hier gewoon om vier of vijf uur ’s nachts een beetje te keuvelen met een man. Zijn naam is, komaan, zijn naam is Michel. Ze is een beetje beschonken, hemels in de wind, gestreeld door de zeelucht. Ze heeft zichzelf altijd veel kunnen wijsmaken. En een ander ook.
‘Gek hoor, dat jij daar niets van voelt,’ blijft Michel doorgaan. ‘Echt geen pijn?’

 

Maris zou willen dat hij er gewoon zijn mond over hield, dat ze het over iets anders kunnen hebben dan haar achterlijke smak van het podium in volle vuur, toen ze het eindelijk aangedurfd had om de karaokemicrofoon vast te grijpen, iets te gretig en iets te vurig maar dat was natuurlijk de tequila in haar die wilde zingen. Het werd een nummertje van Whiiiiiitney. Zo riep ze dat en hij begreep het meteen, hij riep het in de richting van de tafel waar de dj, een onverstoorbare gast met een hoedje, de nummertjes aanklikte op de laptop. Whitney Houston met ‘One Moment in time’, dat is het mooiste nummer op aarde. Michel was dadelijk beginnen meekwelen met haar. Maris had het gevoel dat ze elkaar al jaren kenden, ook al had ze hem nog maar een paar uur eerder voor het eerst gezien.

 

‘Dat moet nu toch pijn doen,’ zegt Michel bezorgd. Oostende is verlaten want het is een gat in de nacht. Over een maand zal het hier nog meer verlaten zijn, ook overdag, en niet enkel in Oostende maar over de hele wereld. Dat weet nog niemand behalve Maris en als Maris er iets over zegt, zal iedereen haar gewoon uitlachen.

 

Maris werkt in de telecom en heeft een baantje in bijberoep, waarzegster. Dat vinden veel mensen wel speciaal en ze zeggen haar altijd meteen dat ze niet geloven in waarzeggerij maar ze duwen haar toch vaak hun hand onder de neus, ‘om te lezen’, of ze vertellen haar spontaan hun hele leven en ze gooien er een dwingende vraag over hun toekomst tegenaan. Het is nu februari 2020. De meeste mensen willen weten wat er over een jaar zal gebeuren, of langer. Niemand vraagt haar waar ze over een maand, twee maand, zullen staan.

 

Michel lacht ook nu Maris hem vertelt over haar baan bij Telenet en over haar bijberoep. Hij moet zijn buik zelfs vasthouden van het lachen. Als hij wist dat al haar voorspellingen ook uitkomen, dan zou hij niet zo smakelijk lachen terwijl ze hier samen door het zand ploeteren richting de zee. Hij is mooi als hij lacht, krachtig en guitig. Maris hangt nu eigenlijk volledig aan hem, hij is sterk als een boerenpaard dat in de golven garnalen gaat halen. Maris laat zich voortslepen.

 

‘Had je niet kunnen voorspellen dat je van het podium zou donderen?’ vraagt hij, tranen met tuiten lachend. Ze reageert er niet op. Ze wil genieten van haar vrijheid, van de opwinding die een vreemde man haar bezorgt. ‘Weet je waar ik heel veel zin in heb?’ Vraagt Maris aan Michel. Hij heeft haar horen zingen, ze wàs goed. Ze heeft echt het beste van zichzelf gegeven, ze kon de hoge noten aan, ze heeft met haar armen staan zwaaien om het emotioneel nog wat meer aan te zwengelen, ze zou de witte zus van Whitney Houston kunnen zijn maar ja toen was dat podium niet lang genoeg en is ze met haar klikken en klakken een beetje op de tafel gevallen waar de laptop op stond en ze wist dat deze kleine ramp in een feestzaal in Oostende, dat die wel eens grote gevolgen kon hebben.

 

Ze voelt dat er iets bijzonders gaat gebeuren. Iets prachtigs of iets verschrikkelijks. Of het kan beide kanten uitgaan. Of nog meer kanten. ‘kom, we gaan zingen in de golven,’ zegt Maris.

 

En daar gaan ze, uit volle borst, hand in hand: ‘give me one moment in time/ when i’m more than i thought I could be …’

 

Zin in het volledig verhaal?

 

Curieus West-Vlaanderen schreef samen met schrijfster Saskia De Coster en 40 vrijwilligers een verhaal tijdens de Corona-crisis.

Het boek One moment in time is te koop via Curieuswest


Koop het verhaal van Curieus en steun het goede doel